Over deze week valt niet heel veel te bijzonders te vertellen. Ik maak lekker mijn woon-werk kilometers. Maandag tikte ik in de afdaling van de Hollandse brug 58.2 km/hr aan, vanochtend genoot ik van wat zonnestralen die ik al weken niet meer had gezien.
Vanavond op weg naar huis overviel de man met de hamer me opeens. De hongerklop sloeg toe en alle energie was weg uit mijn lijf. Ik moest nog ongeveer 20 km en dat zou een enorme lijdendsweg worden als ik door zou fietsen. Dit overkomt mij heel soms, vroeger als ik hele dagen op het voetbalveld bezig was, maar soms ook na lange zware dagen op de fiets op weg naar huis. Gelukkig had ik nog 2 stroopwafels en een nougat-reep in het bagagenet liggen. Ik ben even gestopt, heb de stroopwafels opgegeten en gelijk even de tijd genomen mijn banden weer op druk te zetten (voor 4.5 bar ipv 6, beetje vreemd). De stroopwafels deden hun werk en ik kon rustig op weg naar huis. Ik heb geen moment geforceerd en ben zonder verdere problemen thuisgekomen. Een goede maaltijd en een warm bad verder was ik weer helemaal het mannetje.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Het kan nog erger hoor. Je het snot voor ogen rijden zodat je kotsmisselijk wordt (tot kotsens aan toe; dat heb ik gelukkig niet meegemaakt). Het zijn geen grappige ervaringen maar wel handig om je weer even te wijzen op je grenzen.
helemaal mee eens, ik had dat tijdens de herfsttrefen 2008.... einde van de tocht helemaal leeg !! en wa snog niet eens in muiden pffff moest dus nog ff.. was toen met de nazca, heb toen zelfs nog ff stukie gelopen on nie meer, maar gelukkig niet mee mee gemaakt veder
Een reactie posten